آنهایی كه به هرمزگان سفر كردهاند، اولین چیزی كه در برخورد با مردم آنجا احساس میكنند، خونگرمی و مهربانی مردم این منطقه است، كه البته به ریشه تاریخی این سرزمین بر میگردد؛ چرا كه خلیجفارس از روزگاران قدیم، محل رفت و آمد و ارتباط اقوام مختلف و دریانوردانی بود كه با آداب و سنن مختلفی پا به این سرزمین میگذاشتند.
اگر در خیابانهای شهرهای این استان از جمله <بندرعباس- > مركز آن - قدم بزنید، مردان را با لباسهای عربی به رنگ سفید و بلند و زنان را با لباسهای مشكی و روبند چرمی و شلوار محلی میبینید. در تمامی شهرهای جنوبی هرمزگان، زنان و دختران، نقاب بر چشم دارند كه در زبان محلی به آن <برگه> میگویند. 97 درصد مردم این استان، فارسی زبانند و سه درصد باقی مانده به گویشهای عربی، هندی و انگلیسی صحبت میكنند كه به خاطر تردد بازرگانان خارجی در این منطقه است.
مردم هرمزگان برای جشنها و اعیاد، برنامههای مفصلی تدارك میبینند كه از آن جمله باید به <عید قربان> اشاره داشت. در این روز، اهالی شهرهای هرمزگان، صبح زود از خواب بلند میشوند و بر سر مزار اقوام و آشنایان میروند. سپس به خانه میروند، غسل میكنند و به مسجد میروند و تا آمدن امام مسجد، تكبیر میگویند. در این روز اگر دو نفر با یكدیگر قهر باشند، روی یكدیگر را میبوسند و آشتی میكنند، سپس دید و بازدیدها شروع میشود و تا سه روز ادامه پیدا میكند. اهالی هرمزگان عید فطر و مراسم 15 شعبان را هم بسیار باشكوه برگزار میكنند.
جشن ازدواج
دیدنیهای هرمزگان
به جز سواحل زیبای هرمزگان، باید به جزایر این استان هم اشاره داشت كه در تمام طول سال بهخصوص فصلهای پاییز و زمستان، زیبایی خاصی دارد و از آب و هوای معتدلی برخوردار است. جزایر قشم، كیش، لاوان، هندورابی، شتور، لارك، هرمز، هنگام، ابوموسی، تنب بزرگ و كوچك، سیری، فرور بزرگ و كوچك از این دسته است كه كیش و قشم، جنبه تجاری دارد و بقیه جزایر بیشتر در زمینه ماهیگیری، مكانهای اقتصادی این استان به شمار میرود.
همچنین چشمههای آب معدنی فراوانی در این استان به چشم میخورد. آب گرم گنو در 34 كیلومتری بندرعباس، لشتان در هفت كیلومتری بندر خمیر، و سایه خوش در مسیر خمیر و بندرلنگه، از مهمترین این چشمهها در سطح استان است.
اگر بخواهیم جاذبههای تاریخی این استان را نام ببریم، باید به عمارت <كلاه فرنگی> اشاره كنیم كه به دوران صفویه تعلق دارد و در زمانهای قدیم، اداره كمرگ بندرعباس بوده و عمارت <فكری> كه از بناهای دوران قاجار در بندرلنگه است و از آنجا كه این استان به همراه بوشهر و خوزستان یكی از نواحی استراتژیك جنوب ایران بوده همواره مورد توجه بیگانگان قرار گرفته است؛ بیگانگانی كه بارها به این منطقه حمله كردند. آنها پس از راهیابی به هرمزگان، ابتدا قلعههایی ساختند كه از آن به عنوان دژ استفاده میكردند یا قلعههایی كه اهالی حكومتی و مردم هرمزگان میساختند تا از آن به عنوان یك دیواره دفاعی در برابر دشمن استفاده كنند كه میتوان از قلعه پرتغالیها در قشم، لشتان در بندرلنگه، لافت در روستای لافت وقلعه بیبی مینو در شهر میناب كه در زمان قاجار مركز حكومت محلی بود نام برد. مردم بومی به این قلعه <بیبی مینو> میگویند و معتقدند در روزگاران گذشته دو خواهر به نامهای <بیبی مینو> و <بیبی نازنین> آنجا را بنا كردهاند و همچنین قلعههای خمیر و هرمز كه از قلعههای معروف این استان است.
دیگر آثار تاریخی
دیگر آثار تاریخی این استان، شهر قدیمی خربز است كه در جزیره قشم واقع است. این شهر تا قرن چهارم، شهری آباد بود كه مربوط به دوره ساسانیان است. اسكله باستانی بندر لافت كه به دوران هخامنشیان و ساسانیان مربوط است یا شهر باستانی كنگ كه مربوط به سه هزار سال پیش است، محله باستانی سورو كه در غرب بندرعباس قرار دارد و به دوران ساسانیان بر میگردد، همچنین پل لاقیدان، كه در مورد آن باید گفت: پس از اخراج پرتغالیها از ایران، از اهمیت جزیره هرمز كاسته شد و بندرعباس جای آن را گرفت و مهمترین بندر ارتباطی ایران شد و پل لاتیدان در مسیر كاروان، روی لار - بندرعباس، به خاطر امور بازرگانی احداث شد.
بناها و اماكن مذهبی زیادی هم در سطح استان وجود دارد كه میتوان به مسجدعلی در بندرلنگه، مسجد داركانی در نزدیكی بندر خمیر، منبر كهنه در بندرعباس، مسجد ناصری، مسجد جامع بندرعباس كه در سال 1175 قمری توسط شخصی به نام <زینالعابدین ابوالقاسم ارزی> ساخته شد، مسجد برخ در قشم، مسجد صحراباغی كه به اهل سنت بندرعباس اختصاص دارد و در سال 1310 هجری قمری توسط <حاج غفار صحرا باغی> احداث شده است و بنای این مسجد در محله اوزیهای بندرعباس است، اشاره داشت.
البته زیارتگاههایی هم در این استان به چشم میخورد، زیارتگاه بیبی مریم در قشم، امامزاده سیدمظفر كه یكی از فرزندان امام موسیبن جعفر(ع) است و در سال 402 هجری قمری در بندرعباس فوت شده است، امامزاده سیدكامل و امیر دیوان در میناب.
تاریخ بندرعباس
در پایان، بد نیست به تاریخ بندرعباس اشاره داشت. در قرن چهارم هجری در اطراف شهر بندرعباس فعلی، بندر و روستای كوچكی به نام <سورو> وجود داشت. این بندر در سال < 924بندرجرول> خوانده میشد و روستایی كوچك بود. در سال 1514، پرتغالیها در این روستا پیاده شدند و به دلیل خرچنگهای زیادی كه در سواحل آن به چشم میخورد، نام آن را بندر <كامبارائو> گذاشتند، یعنی بندر خرچنگ سپس به <گامبرون> تغییرنام یافت.
در سال 1622 میلادی شاهعباس، پرتغالیها را از این بندر بیرون راند و به افتخار این پیروزی، بندر <گامبرون> به بندرعباس تغییرنام یافت.
برچسب : نویسنده : traditionsiran بازدید : 181